Druk druk druk

Mijn kinderen hebben een boek met dezelfde titel als deze blog. “Waar gaat iedereen toch naar toe?”, vraagt het varkentje zich af dat vanuit zijn raam uitkijkt over het drukke verkeer in de stad. Je ziet een kip en een haan die, samen met hun ei, onderweg zijn naar het ziekenhuis, in een ambulance. Een plaatje later ligt de kip in een ziekenhuisbed met een kuikentje op haar arm. Lees verder Druk druk druk

Zakkenvullers

Integriteit is een onderwerp dat dikwijls goed is voor een portie knaagvoer. Al ben ik zelf geen bankier of volksvertegenwoordiger – om maar even de twee meest bediscussieerde groepen van de laatste tijd te noemen – ik vind wel wat van ze. Het lijkt wel of ze steeds vaker over de schreef gaan. En dat nog normaal vinden ook. Het zijn gewoon zakkenvullers. Of lijkt dat alleen maar zo?

Talloze artikelen, interviews en nieuwsberichten zijn er aan gewijd. De volksvertegenwoordiger die de fout in gaat met z’n reiskosten, het gunnen van een opdracht aan een vriendje. En weer anderen die publiekelijk roepen dat de zaak wordt opgeblazen. De berichten worden afgewisseld met de laatste ontwikkelingen rond de salarisverhoging bij De Bank en boeken met titels als “Dit kan niet waar zijn”.

Zakkenvuller

Al zijn het twee heel verschillende gevallen, bij beide komt mijn verontwaardiging over hun gedrag en houding voort uit het feit dat ze zich ‘misdragen’ met mijn belasting- en spaarcenten. Maar waar ik me vooral over verbaas: hoe kunnen ze nou niet begrijpen dat ze over de schreef gaan? Tegelijkertijd erger ik me aan de verontwaardigde reacties aan het adres van degenen die een nuancerend geluid inbrengen. Het is bijna ‘not-done’ om het voor deze volksvertegenwoordigers en bankiers op te nemen.

Nog afgezien van de vraag of hun handelen immoreel is, heb ik een ongemakkelijk gevoel bij de discussie zelf. Een artikel over beeldvorming over dit thema zet me aan het denken. “Feiten zijn soms ondergeschikt aan de beeldvorming. […] Een wethouder bevindt zich meer dan ooit in een glazen huis. Maar het blijft mensenwerk. Er worden fouten gemaakt.” Dit raakt al aardig aan mijn ongemakkelijke gevoel. Oordeel ik niet te snel?

Dan kom ik een column tegen met de prikkelende titel “Arme bankiers”. De titel blijkt niet cynisch bedoeld te zijn, dus nieuwsgierig lees ik verder. Het blijkt een oproep om meer oog te hebben voor de –meestal toch wel goede- intenties van mensen. Een mooie oproep, die mijn geweten prikkelt en me iets milder stemt richting de onhandig opererende bankiers en wethouders. Toch lijkt het me wat naïef. Intenties zijn aardig, maar gaat het uiteindelijk niet om het gedrag en daarmee zichtbare resultaat?

Uiteindelijk denk ik dat de vraag waar het eigenlijk over gaat “Waar ligt de redelijke grens?” veel te weinig én te laat gesteld wordt. Harde oordelen en aangescherpte regels alleen zijn volgens mij niet de oplossing. Het (leren) bespreken van deze lastige kwesties is cruciaal. En dat vraagt om voldoende lef om twijfels op tafel te durven leggen zodat een constructief gesprek ontstaat over wat in dit geval de beste oplossing is.

Zolang ze dat gesprek niet willen voeren, blijf ik het zakkenvullers vinden.

 


Een paar van de artikelen:

Artikel Binnenlands Bestuur Integritisme nekt wethouders

Column Arme bankiers

Opiniestuk Trouw 3/4/15 Integriteit kun je niet meten, wel bespreken

Artikel Valt integriteit te leren?

 

Zo waarlijk helpe mij God almachtig

Ik ben kandidaat voor de waterschapsverkiezingen in mijn regio en ik sta op een spannende plek. Succes dus niet gegarandeerd maar ook niet uitgesloten. Nu ontving ik van het waterschap alvast alle informatie over de gang van zaken mocht ik straks gekozen blijken te zijn.  Op één van de formulieren moet ik invullen of ik bij de installatie als bestuurslid kies voor de eed “zo waarlijk helpe mij God almachtig” of voor de verklaring en belofte “dat verklaar en beloof ik”. Dat vind ik echt een heel moeilijke keuze. Lees verder Zo waarlijk helpe mij God almachtig

(On)macht

 

De afgelopen weken houden twee schijnbaar tegengestelde werelden me bezig. De ene is een wereld waar het om macht draait: de hoofdpersoon in de serie House of Cards, die meedogenloos te werk gaat om de machtigste positie van ‘de vrije wereld’ te veroveren. De andere wereld is geen fictieve tv-serie, maar de wereld vol onmacht van een ongedocumenteerde jongen in mijn eigen stad. En toch hebben ze meer gemeen dan ik dacht. Lees verder (On)macht

Dorpskinderen

Lange tijd woonde ik in de grote stad. Ik genoot erg van het leven in de grote stad: de levendigheid , de diversiteit en de nabijheid van voorzieningen en vrienden. Ook na mijn afstuderen bleef ik, inmiddels samen met partner, in de grote stad wonen. We kochten een mooi huisje in een levendige straat van een wijk met een niet al te beste naam. Terwijl veel van onze bekenden naar mooie nieuwbouwwijken rondom de stad vertrokken, kozen wij er bewust voor om in de stad zelf te blijven wonen. Het leek ons niks om in een straat vol met dezelfde mensen in dezelfde levensfase te wonen. Veel te benauwend en eentonig. Ik hield van de Turkse groenteboer op de hoek en zag onze kinderen al met vriendjes uit alle werelddelen thuis komen. Lees verder Dorpskinderen

JeSuisEmmie

De afgelopen week hield Parijs ook mij bezig. Op woensdag had ik nog niet zo in de gaten wat er eigenlijk gebeurd was, maar een dag later was de impact van de aanslag ook mij duidelijk geworden. Ik deelde een van de vele protest-cartoons op Facebook en gaf gehoor aan de oproep van mijn burgemeester om die avond mijn steun te betuigen. Daar stond ik, omringd door mensen met potloden en bordjes “Je Suis Charlie”. Het voelde goed om een statement te maken. Lees verder JeSuisEmmie

Kerstgedachte

De Kerstgeest waart weer door het land. Jumbo ontroert met haar kerstactie vol zingende bekende Nederlanders, de dj’s gaan binnenkort het glazen huis weer in en overal is er wat meer mildheid naar elkaar. Op het werk zien medewerkers uit naar kerstborrel en kerstpakket, terwijl ze nog snel de laatste zaken afhandelen. Voor sommigen zijn dat zaken die slecht met de kerstgedachte lijken samen te gaan. Ik denk aan een deurwaarder, een curator die een failliete boedel van iemand verkoopt of een HR-manager die een medewerker moet ontslaan. Werk waarvan je weet dat het mensen heel persoonlijk raakt.
Lees verder Kerstgedachte